Krzysztof Kieślowski

ur. 27 czerwca 1941 Warszawa
zm. 13 marca 1996 Warszawa

Ojciec Krzysztofa Kieślowskiego, Roman (zmarł w 1957 r.), był inżynierem budownictwa, a matka, Barbara (zmarła w 1981 r.) – urzędniczką. Swoje dzieciństwo reżyser spędził na nieustannych przeprowadzkach. Bywało, iż w ciągu roku uczęszczał do kilku szkół. Ciągłe zmiany miejsca pobytu powodowane były zmianami sanatoriów, w których leczył się na gruźlicę jego ojciec. Od 1957 do 1962 r. Kieślowski uczył się w Państwowym Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie.

W czasie tych kilku lat twórca „Trzech Kolorów” zakochał się w scenie, prawie codziennie uczęszczał na przedstawienia do teatrów Ateneum, Współczesnego i Dramatycznego. Po latach pobyt w liceum stał się dla niego inspiracją do zrealizowania filmu „Personel” (1975). Miłość do teatru spowodowała, iż postanowił zostać reżyserem teatralnym. Na kierunek ten jednak przyjmowano tylko absolwentów innych studiów wyższych. Kieślowski postanowił więc zdawać na reżyserię filmową. Do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi dostał się dopiero za trzecim razem, w 1964 r. W czasie przymusowej przerwy w nauce, między liceum i studiami, zajmował się nauczaniem rysunku, był referentem kulturalnym oraz garderobianym w Teatrze Polskim, gdzie pomagał aktorom tej miary co Tadeusz Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz, czy Aleksander Bardini. 


W „Filmówce” Kieślowski uczył się do 1968 r. W tym czasie zrealizował szereg etiud fabularnych i dokumentalnych, m.in. „Tramwaj” (1966) i „Koncert życzeń” (1967). 5 lutego 1970 r. uzyskał dyplom magistra sztuki za pracę teoretyczną napisaną pod kierunkiem Jerzego Bossaka -„Film dokumentalny a rzeczywistość” oraz za dwa filmy dokumentalne: „Zdjęcie” (1968) i „Z miasta Łodzi” (1969), zrealizowane pod opieką Kazimierza Karabasza. „Zdjęcie” jest także debiutem telewizyjnym Kieślowskiego, „Z miasta Łodzi” natomiast – jego pierwszym filmem zrealizowanym w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie, w której pracował od 1969 do 1983 r. Wyreżyserował tam wiele głośnych dokumentów, m.in., „Przed rajdem” (1971), „Robotnicy’71: Nic o nas bez nas” (1972), „Życiorys” (1975), „Z punktu widzenia nocnego portiera” (1977) oraz „Siedem kobiet w różnym wieku” (1978). 
W 1971 r. Kieślowski został członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, w którym w latach 1978 – 1981 pełnił funkcję wiceprezesa. Od roku 1974 aż do śmierci, należał do Zespołu Filmowego „Tor”, którego kierownikiem był najpierw Stanisław Różewicz, a od 1979 r. – Krzysztof Zanussi. W zespole tym Kieślowski zrealizował swój debiut fabularny – telewizyjny film „Personel” (1975) oraz pełnometrażowy film kinowy – „Blizna” (1976), a także jedno z najwybitniejszych dzieł nurtu tzw. „kina nieufności” – „Amator” (1979). W latach 70. Kieślowski rozpoczął stałą współpracę z Telewizją Polską i realizował dla niej zarówno dokumenty, jak i widowiska teatralne (m.in. „Dwoje na huśtawce” w 1977 r. i „Kartotekę” w 1979). W 1978 r. zadebiutował jako reżyser teatralny w Teatrze Starym w Krakowie sztuką według własnego scenariusza opartego na wcześniejszym dokumencie – „Życiorys”. 


W 1982 r. Hanna Krall, z którą Kieślowski współpracował przy scenariuszu filmu „Krótki dzień pracy” (1981) opartym na jej reportażu, zapoznała reżysera z prawnikiem Krzysztofem Piesiewiczem. W ten sposób rozpoczęła się ich przyjaźń oraz współpraca. Razem napisali scenariusze do wszystkich, z wyjątkiem „Siedmiu dni w tygodniu” (1988), filmów Kieślowskiego, począwszy od „Bez końca” (1985), a skończywszy na „Czerwonym” (1994). 

Więcej o Patronie:
http://www.trzykolory.net/biografia.htm